Γράφει η Λαογράφος Ντίνα Μήτσου - Παπαλάμπρου
Ένα φθινοπωρινό πρωινό του Σεπτέμβρη έφυγε από τη ζωή ο Παπαλουκάς Κορογιάννος, γνωστός στη Βοιωτία και στο Αιγάλεω Αττικής.
Ήτανε από τους ανθρώπους που προσπαθούσε να εμβαθύνει, να λειάνει καταστάσεις, ακούγοντας μέσα του ιερούς «κραδασμούς» και να προσφέρει στον ξερό αιώνα που ζούμε, δροσερά βιώματα.
Η βίωση αυτή όμως απαιτεί θυσίες, απαιτεί σκέψεις και αγώνα, ώστε «πέτρες, νερό, φωτιά και χώματα να γίνουν όλα πνεύμα», όπως έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης, που συχνά ο Παπαλουκάς ανέφερε στις ομιλίες του. Η ζωή του ήταν ένα ταξίδι στο πνεύμα. Είχε πάντα στην ψυχή του τα ψηλά βουνά μα πιο πολύ τον Ελικώνα και τη γη που τον γέννησε.
Εισέπραξε πολύ σεβασμό και αγάπη από τους ενορίτες που υπηρέτησε και προπάντων από το Αιγάλεω και την ενορία του εσταυρωμένου. Εγώ για τον Παπαλουκά λέω ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει η νοσταλγία, η ομορφιά, ο στοχασμός. Μα πάνω απ’ όλα είναι η ομορφιά του λόγου. Ο λόγος είναι η ηλιαχτίδα που σου ζεσταίνει την ψυχή και σε κάνει να ελπίζεις.
Αυτόν τον λόγο είχε ο Παπαλουκάς. Πηγαίος, καθαρός, που αν τον μελετούσες θα καταλάβαινες ότι είχε είσοδο εύκολη, αλλά δεν είχε έξοδο και δεν είχε έξοδο διότι ήταν απέραντος και δεν σε άφηνε να χαθείς. Έζησε ειρηνικά, σπουδαίος οικογενειάρχης και με οδηγό τον Χριστό, αξιώθηκε να κυκλώσουν το τραπέζι του 8 εγγόνια, όλα επιστήμονες και οκτώ δισέγγονα. Η πρεσβυτέρα του τον τίμησε ως σύζυγο και ως ιερέα, το ίδιο και τα τρία του παιδιά που τον έκλαψαν και τον τίμησαν.
Η οικογένεια μου κι εγώ του ευχόμαστε εκεί ψηλά που πήγε, κοντά στο θεό, να έχει τον δικό του Άμβωνα και να μας ευλογεί. Προσωπικά, τον ευχαριστώ για τις κουβέντες που κάναμε και το κουράγιο που μου έδινε.
Ευλογημένο το χώμα που τον σκέπασε
Αιωνία η μνήμη του
Θα σε θυμάμαι με πολύ σεβασμό.
