Γράφει ο Κλέαρχος Καλογήρου
Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε πάλι το ΟΧΙ που είπε η πατρίδα μας στον φασιστικό και ναζιστικό εισβολέα και τη συμβολή της πατρίδας μας στη νίκη των συμμάχων μας στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο.
Μία από τις σημαντικότερες μάχες, που έκριναν και την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στην οποία είχε μεγάλη συμμετοχή η πατρίδα μας και χάρισε την πρώτη μεγάλη νίκη στις Συμμαχικές Δυνάμεις απέναντι στον Άξονα, είναι η μάχη του Ελ Αλαμέιν στην Αφρική.
Πρόκειται κατ’ ουσίαν για μια μάχη σε δύο δόσεις, καθώς στην πρώτη απ’ αυτές ανακόπηκε η προέλαση των δυνάμεων του Άξονα στην Δυτική έρημο της Βόρειας Αφρικής, ενώ στην δεύτερη και πιο αποφασιστική, οι δυνάμεις του Άξονα συνετρίβησαν, οπισθοχώρησαν και τελικά εγκατέλειψαν διά παντός την Βόρεια Αφρική και την Αίγυπτο.
Η δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν πραγματοποιήθηκε μεταξύ της 23ης Οκτωβρίου και 5ης Νοεμβρίου, στην τοποθεσία Ελ Αλαμέιν, δυτικά της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου.
Η μάχη υπήρξε σημείο καμπής των επιχειρήσεων του Άξονα και σήμανε την έναρξη της υποχώρησης των ιταλογερμανικών δυνάμεων στο Βορειοαφρικανικό μέτωπο.
Η επιτυχία των Συμμαχικών δυνάμεων στην μάχη απέτρεψε οριστικά το ενδεχόμενο απώλειας της στρατηγικής σημασίας Διώρυγας του Σουέζ και των πετρελαιοπαραγωγικών περιοχών της Μέσης Ανατολής.
Μετά την πρώτη μάχη του Ελ Αλαμέιν, η προέλαση των δυνάμεων του Άξονα ανακόπηκε και δημιουργήθηκα στασιμότητα στο μέτωπο.
Αμέσως τότε, ο Άγγλος Αρχιστράτηγος Μπερνάρντ Μοντγκόμερυ, ανέλαβε την διοίκηση των συμμαχικών στρατευμάτων και οργάνωσε την επίθεση που θα οδηγούσε στην οριστική ήττα του εχθρού.
Αντίστοιχα, το σχέδιο των επιχειρήσεων των Γερμανών υπό τον Στρατηγό Έρβιν Ρόμελ, προέβλεπε άμυνα στην κατεχόμενη τοποθεσία του Ελ Αλαμέιν, με ιδιαίτερη βαρύτητα στον Βόρειο τομέα.
Η συμμαχική επίθεση εκδηλώθηκε στις 10 το βράδυ της 23ης Οκτωβρίου 1942.
Η αντίσταση των Γερμανοϊταλικών στρατευμάτων ήταν ιδιαίτερα σθεναρή και αρχικά απέτρεψαν τους Συμμάχους από το να διασπάσουν τις γραμμές τους.
Όμως την νύχτα της 2ας προς 3η Νοεμβρίου, οι Σύμμαχοι κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ρήγμα στον Βόρειο τομέα τους και τα ξημερώματα της 3ης Νοεμβρίου, άλλο ρήγμα στο Νότιο.
Από την επομένη, άρχισε η καταδίωξη των υποχωρούντων δυνάμεών του Άξονα και οι μεν ιταλικές μεραρχίες, εγκαταλελειμμένες μέσα στην έρημο χωρίς εφόδια και τροφή, είτε διαλύθηκαν είτε παραδόθηκαν, οι δε γερμανικές έφτασαν υποχωρώντας ως την Τυνησία.
Στις επιχειρήσεις συμμετείχε και η 1η Ελληνική Ταξιαρχία υπό τον Συνταγματάρχη Παυσανία Κατσώτα, η οποία διακρίθηκε για τον απαράμιλλο ηρωισμό της στις μάχες.
Οι απώλειές της ήταν 6 αξιωματικοί και 83 οπλίτες, ενώ είχε και 26 αξιωματικούς και 202 οπλίτες τραυματίες.
Οι απώλειες συνολικά των Συμμαχικών Δυνάμεων ανήλθαν σε 3.500 νεκρούς και 10.000 τραυματίες.
Η νίκη στο Ελ Αλαμέιν που έδιωξε τον Άξονα από την Βόρεια Αφρική, θεωρήθηκε θαύμα του Αγίου Μηνά, με αποτέλεσμα οι Σύμμαχοι να παραχωρήσουν στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας τόπο, όπου βρίσκονταν τα ερείπια αρχαίου Ναού για οικοδόμηση ναού του Αγίου.
