Γράφει η Λαογράφος Ντίνα Μήτσου - Παπαλάμπρου
Κάποτε κάποιος βρέθηκε στον παράδεισο και ζήτησε έναν άγγελο να τον ξεναγήσει. Πράγματι τον πήρε ο οδηγός άγγελος και άρχισε την ξενάγηση. Σταμάτησαν στον πρώτο σταθμό.
Εκεί υπήρχε μεγάλη κινητικότητα, πολλοί άγγελοι έπαιρναν μηνύματα και αιτήσεις. Άλλοι τα ταξινομούσαν και άλλοι τα έπαιρναν για να τα στείλουν στον προορισμό τους.
Στο δεύτερο σταθμό ήταν περίπου η ίδια κατάσταση.
Τότε ο άνθρωπος ρώτησε τον άγγελο τι συμβαίνει και ο ξεναγός άγγελος του απάντησε ότι στον πρώτο σταθμό έπαιρναν τα μηνύματα και τις αιτήσεις και στο δεύτερο έστελναν κάτω στη γη ό,τι είχε ζητήσει ο καθένας. Χρήματα, υγεία, εργασία, ταλέντο και πολλά άλλα.
Στον τρίτο σταθμό που πήγανε, ήτανε μόνο ένας άγγελος σ’ ένα γραφείο με τηλέφωνο και δεν είχε καθόλου δουλειά. Τότε ρώτησε ο άνθρωπος: εδώ γιατί δεν έχει δουλεία;
Και πήρε την απάντηση πως εδώ είναι το γραφείο των ευχαριστιών αλλά δυστυχώς κανένα ευχαριστώ δε φτάνει από τη γη.
Τα σχόλια τα αφήνω σ’ εσάς. Τώρα θέλω να γράψω δυο λόγια για τα παιδιά της γάζας και ανελέητο πόλεμο.
Λένε πως τα παιδιά σε όλο τον κόσμο είναι ίδια, ότι δεν έχουν κάτι ξεχωριστό, έχουν τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια ενδιαφέροντα, τα ίδια όνειρα.
Για τα παιδιά του πολέμου όμως; τι μπορούμε να πούμε; Ένα λυπάμαι ; Ένα ξερό λυπάμαι τι δηλώνει; Τον εκκωφαντικό ήχο από τις οβίδες; Την εκτυφλωτική λάμψη από τις εκρήξεις; Τα πτώματα; Το αίμα; Τα παιδικά κορμάκια που διάτρητα, σαν ξεριζωμένα λουλούδια, πέφτουν στο χώμα και το θρήνο των μανάδων;
Για πιο απ’ όλα λυπάσαι; Για την πείνα, για την δίψα των παιδιών της Αφρικής, για την ορφάνια και την παγωνιά ενός βρώμικου πολέμου και για την βοήθεια που απαγορεύουν να προσφέρεις;
Θεέ μου, πόσες ευχές έχω κάνει να ήτανε τα τελευταία παιδιά που χάθηκαν στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Οσσετία, στην Αφρική, στην Κριμαία, στην Γάζα.
Οι πληγές όμως πως θα κλείσουν; Πότε θα σταματήσουν οι αιμοσταγείς δολοφόνοι να χορεύουν πάνω στα πτώματα και στα αποκαΐδια; Τι είναι όλοι αυτοί οι ισχυροί του πλανήτη;
Άνθρωποι είναι που τη ζωή τους δεν την ορίζουν και ούτε χρειάζονται περισσότερα πράγματα για να ζήσουν. Αλλά πόσους αιώνες τώρα ο άνθρωπος θέλει να λέγεται ‘’σοφός’’ και ‘’πολιτισμένος’’.
Δεν έχει κατορθώσει να βρει τις αντιθέσεις που προκαλούν τον πόλεμο και δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα με τη λογική και μέσα ειρηνικά.
Σκηνές φρίκης βλέπουμε να ξετυλίγονται από τα σαλόνια των σπιτιών μας, μέχρι που μας έκαναν να τις συνηθίσουμε και να μην μας προκαλούν εντύπωση.
Για ποιους λαούς να νοιαστούν ‘’οι μεγάλοι’’ της γης; Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να προωθούν στρατηγικές όπου βρίσκονται πηγές ενέργειας, ανεξάρτητα το πόσο αίμα θα χυθεί και πόσες παιδικές ψυχούλες θα πάρουν στο λαιμό τους.
Γι’ αυτό εμείς που ζούμε και γευόμαστε την ειρήνη, όταν έχουμε την υγεία μας, την εργασία, την παιδεία, το ψωμί, το νερό, τη φύση μ’ αυτά που μας δίνει (αρκεί να τη σεβόμαστε), αλλά και τόσα άλλα απλά αγαθά που θέλει ο άνθρωπος για να ζήσει και που πολλοί τα θεωρούν αυτονόητα
• ας μη ξεχνάμε να κάνουμε ένα απλό τηλεφώνημα στον ουρανό με ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
