Του Λουκά Θ. Αποστολίδη, (Δικηγόρος, πρ. αντιπρόεδρος της Βουλής)
Η λέξη «συμβασιούχοι» έχει γίνει συνώνυμη με την πελατειακή και παράνομη συμπεριφορά του κράτους σε εργαζομένους με διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Η καταχρηστική συμπεριφορά του Δημοσίου, δηλαδή της εκάστοτε εξουσίας, για εξυπηρέτηση των πραγματικών, αλλά και των εκλογικών αναγκών, συνεχίζεται παρά τις πολλαπλές νομοθετικές ρυθμίσεις, σχετικά με την προστασία της εργασίας στο Δημόσιο.
Η θεσμοθέτηση του ΑΣΕΠ, έβαλε τάξη αξιοκρατίας στις προσλήψεις του προσωπικού στο Δημόσιο. Η συνταγματική αναθεώρηση του 2001 και το ΠΔ 164/2004 έβαλαν επίσης κάποια τάξη στις «διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου» στο δημόσιο. Συνεχίζει όμως το πρόβλημα των συμβασιούχων να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή στους κρίσιμους χώρους της Υγείας, των Δήμων και της Ασφάλισης.
Η νοοτροπία και πρακτική του κράτους, με διάφορες δικαιολογίες και αφορμές ιδιαίτερα στον χώρο της Τoπικής Αυτοδιοίκησης, των Νοσοκομείων και των Ασφαλιστικών Ταμείων, συνεχίζεται κατά τρόπο καταχρηστικό παραβιάζοντας προκλητικά το θεσμικό πλαίσιο προστασίας της εργασίας, τόσο της ευρωπαϊκής, όσο και της ελληνικής νομοθεσίας.
Τα εθνικά δικαστήρια βρίσκονται πολλές φορές ανάμεσα στην Σκύλα και τη Χάρυβδη: Από τη μία το Δημόσιο με τις υπαρκτές ή πελατειακές ανάγκες και από την άλλη το θεσμικό πλαίσιο προστασίας της εργασίας στις διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Ο εθνικός δικαστής ασκώντας το δικαίωμά του (Μονομελές Πρωτοδικείου Λασιθίου), σε ένα τόσο σοβαρό νομικό και κοινωνικό ζήτημα, έκανε αίτημα για προδικαστική απόφαση στο ΔΕΕ. H από 11η Φεβρουαρίου 2021, υπ’ αρ. C-760/11.02.18 Απόφαση του (ΔΕΕ) έκρινε ότι: «για τη μετατροπή των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου σε αορίστου χρόνου υφίσταται υποχρέωση του εγχώριου Δικαστηρίου να ερμηνεύσει και να εφαρμόσει όλες τις κρίσιμες διατάξεις του εσωτερικού δικαίου και όχι μόνο τις διατάξεις συνταγματικής φύσης». Θεωρούμε ότι με τις σκέψεις αυτές ανοίγει το πεδίο για τη δικαστική διεκδίκηση της μονιμοποίησης των συμβασιούχων με διαδοχικές συμβάσεις πάνω από 24 μήνες. Ειδικότερα, οι διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου στην Υγεία, Τοπική Αυτοδιοίκηση, Ασφαλιστικά Ταμεία, όπου εξυπηρετούνται πάγιες και διαρκείς ανάγκες, θα πρέπει να ρυθμισθούν με νομοθετική ρύθμιση από την Πολιτεία, στους δύσκολους καιρούς Covid -19.
Διαφορετικά, η δικαστική οδός θα είναι μονόδρομος. Μεγάλος αριθμός συμβασιούχων, με διαδοχικές συμβάσεις πάνω από 24 μήνες, θα αναζητήσει δικαστική προστασία για την εργασία του.
Σημειώνουμε τέλος, ότι η απόφαση του Δικαστηρίου αφορά:
«Προδικαστική παραπομπή – Κοινωνική πολιτική – Οδηγία 1999/70/ΕΚ – Συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP – Ρήτρα 5 – Μέτρα για την πρόληψη των καταχρήσεων από τη χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου – Συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου στον δημόσιο τομέα – Διαδοχικές συμβάσεις ή παράταση της πρώτης σύμβασης – Ισοδύναμο νομοθετικό μέτρο – Απόλυτη συνταγματική απαγόρευση της μετατροπής των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου σε αορίστου χρόνου – Υποχρέωση σύμφωνης ερμηνείας»
