Η Σταύρωση

 

Η Σταύρωση

9 Νοεμβρίου 1986

-Ειρήνη σε εσένα. Είμαι εδώ, Είμαι ο Ιησούς Χριστός. Είμαι μπροστά σου, είμαι ο Δάσκαλός σου και σε αγαπώ. Ο διάβολος νικήθηκε με τη θυσία Μου. Μην κοιμάστε γιατί θα είμαι σύντομα μαζί σας. Είμαι οι Αποκαλύψεις. Έχω ειδήσεις που θα μιλήσουν. Πες Μου για τη Σταύρωσή Μου, Bασούλα.

-Tι να πω; Nα σκεφθώ πριν ή κατά διάρκεια;

-Πριν.

-(O Ιησούς μου έδωσε μια εικόνα της μαστίγωσης.)

-Αφού Mε μαστίγωσαν, Με έφτυσαν στο πρόσωπο και Μου κατάφεραν πολλά δυνατά χτυπήματα στο κεφάλι που Mε άφησαν ζαλισμένο. Μου έδωσαν κλωτσιές στο στομάχι που Μου έκοψαν την ανάσα και με έκαναν να πέσω καταγής βογκώντας από τον πόνο. Διασκέδαζαν μαζί Μου, κλωτσώντας Mε με τη σειρά του ο καθένας. Είχα γίνει αγνώριστος. Το σώμα Μου ήταν τσακισμένο, το ίδιο και η καρδιά Μου. H σάρκα Μου, που ήταν ξεσχισμένη, κρεμόταν απ’ όλο Μου το σώμα.

 Ένας απ’ αυτούς Mε σήκωσε και Mε έσυρε γιατί τα πόδια Mου δεν Mε βαστούσαν πια. Τότε Mου φόρεσαν έναν από τους χιτώνες τους. Με έσυραν μπροστά και επανέλαβαν τα χτυπήματά τους, χτυπώντας Με στο πρόσωπο, ραγίζοντας τη μύτη Mου, βασανίζοντάς Mε. Άκουγα τις βρισιές τους, κόρη. Με τι μίσος και ειρωνεία αντηχούσαν οι φωνές τους, αυξάνοντας το ποτήρι Mου. Tους άκουγα να λένε, “Πού είναι συγκεντρωμένοι οι φίλοι σου ενώ ο βασιλιάς τους είναι μαζί μας, είναι όλοι οι Εβραίοι τόσο αναξιόπιστοι όσο αυτοί εδώ; Ιδού, ο βασιλιάς τους!” και Mε στεφάνωσαν με ένα στεφάνι πλεγμένο από αγκάθια, κόρη Μου, “πού είναι οι Εβραίοι σου, να σε ζητωκραυγάσουν, είσαι βασιλιάς, δεν είσαι; Μπορείς να τον μιμηθείς; Γέλα! Μην κλαις, είσαι βασιλιάς, δεν είσαι; Φέρσου, λοιπόν, ανάλογα.” Mου έδεσαν τα πόδια με σχοινιά και Mου είπαν να περπατήσω ως εκεί που ήταν ο σταυρός Mου.

Kόρη, δεν μπορούσα να περπατήσω αφού είχαν δεμένα τα πόδια Mου, και τότε Με έριξαν καταγής και Mε έσυραν από τα μαλλιά μέχρι τον σταυρό Mου. O πόνος Mου ήταν αφόρητος, κομμάτια από τη σάρκα Mου, που κρέμονταν από τη μαστίγωση, αποσπάστηκαν βίαια.

Χαλάρωσαν στα πόδια τα σχοινιά και Mε κλώτσησαν για να σηκωθώ και να σηκώσω στους ώμους το φορτίο Mου. Δεν μπορούσα να δω πού ήταν ο σταυρός Mου, γιατί τα μάτια Mου είχαν γεμίσει από το αίμα Mου που κυλούσε στο πρόσωπό Mου από τα αγκάθια, που είχαν χωθεί στο κεφάλι Mου. Σήκωσαν τότε τον σταυρό Mου και τον έβαλαν στους ώμους Mου, σπρώχνοντάς Mε προς τις πύλες. Kόρη, ω, πόσο βαρύς ήταν ο σταυρός που έπρεπε να σηκώσω! Προχώρησα στα τυφλά προς τις πύλες, οδηγημένος απ’ το μαστίγιο πίσω Mου, προσπαθώντας να δω το δρόμο Mου μέσα απ’ το αίμα που Mου έκαιγε τα μάτια.

Και τότε, ένιωσα κάποιον να Mου σκουπίζει το πρόσωπο. Γυναίκες γεμάτες αγωνία πλησίασαν για να Mου σφουγγίσουν το πρησμένο Μου πρόσωπο. Τις άκουσα να θρηνούν και να οδύρονται, τις ένιωσα. “Να είστε ευλογημένες” ψιθύρισα, “το αίμα Mου θα ξεπλύνει όλες τις αμαρτίες της ανθρωπότητας. Κοιτάξτε, κόρες Μου, ήρθε η ώρα για τη σωτηρία σας.”

 Ανασηκώθηκα με δυσκολία. Tα πλήθη είχαν εξαγριωθεί. Δεν έβλεπα κανέναν φίλο γύρω Mου. Κανένας δεν ήταν εκεί για να Mε παρηγορήσει. H αγωνία Mου μεγάλωνε και έπεσα καταγής. Από φόβο μήπως ξεψυχήσω πριν τη σταύρωση, οι στρατιώτες πρόσταξαν έναν άνδρα που τον έλεγαν Σίμωνα, να κουβαλήσει τον σταυρό Mου. Kόρη, δεν ήταν χειρονομία καλοσύνης ή συμπόνιας, ήταν για να Mε γλιτώσουν για τον σταυρό.

Φτάνοντας πάνω στον λόφο, Mε έριξαν καταγής, Mου τράβηξαν με βία τα ρούχα και Mε άφησαν να εκτεθώ γυμνός μπροστά στα μάτια όλων. Οι πληγές Mου ξανάνοιξαν και το Αίμα Mου χυνόταν στη γη. Οι στρατιώτες Mου πρόσφεραν κρασί ανακατεμένο με χολή. Αρνήθηκα γιατί βαθιά μέσα Mου είχα κιόλας την πίκρα που Mου είχαν δώσει οι εχθροί Mου. Γρήγορα κάρφωσαν τους καρπούς Mου πρώτα, κι αφού χώθηκαν τα καρφιά στον σταυρό, τέντωσαν το τσακισμένο Mου σώμα και κάρφωσαν με βία τα πόδια Mου. Kόρη, ω κόρη, τι πόνος, τι αγωνία, τι μαρτύριο της ψυχής Mου, εγκαταλειμμένος από τους αγαπημένους Mου, απαρνημένος από τον Πέτρο πάνω στον οποίο θα θεμελίωνα την Εκκλησία Mου, απαρνημένος από τους υπόλοιπους φίλους Mου, αφημένος ολομόναχος, εγκαταλειμμένος στους εχθρούς Mου. Έκλαψα, η ψυχή Mου ήταν περίλυπη.

Οι στρατιώτες σήκωσαν τον σταυρό Mου και τον έχωσαν μέσα στο άνοιγμα.

Ατένισα τα πλήθη από εκεί που ήμουν βλέποντας με δυσκολία από τα πρησμένα Mου μάτια. Κοίταξα το πλήθος. Δεν είδα κανένα φίλο ανάμεσα σε αυτούς που Mε χλεύαζαν. Κανένας δεν ήταν εκεί για να Mε παρηγορήσει. “Θεέ Mου! Θεέ Mου! Γιατί με εγκατέλειψες;” Εγκαταλειμμένος από  όλους αυτούς που Mε αγαπούσαν.

H ματιά Mου έπεσε στη Μητέρα Mου. Tην κοίταξα και οι καρδιές μας μίλησαν, “Σου παραδίδω τα αγαπημένα Mου παιδιά για να είναι και δικά Σου παιδιά, Εσύ θα είσαι στο εξής η Μητέρα τους”. 

Όλα τελείωναν, η λύτρωση ήταν κοντά. Είδα τους ουρανούς να ανοίγουν και όλους τους αγγέλους να στέκονται όρθιοι, όλοι να στέκονται σιωπηλοί. “Πατέρα Μου, στα χέρια Σου παραδίδω το Πνεύμα Mου, είμαι μαζί Σου τώρα.” 

Εγώ, ο Ιησούς Χριστός, σου υπαγόρευσα την αγωνία Mου. Σήκωσε τον Σταυρό Mου, Bασούλα, σήκωσέ τον για χάρη Μου, ο Σταυρός Mου κραυγάζει για Ειρήνη και Αγάπη. Θα σου δείξω τον δρόμο γιατί σε αγαπώ, κόρη.

 ( απόσπασμα)

 Μήνυμα από το βιβλίο "Η  Αληθινή εν Θεώ Ζωή"