Γράφει η Λαογράφος Ντίνα Μήτσου - Παπαλάμπρου
Κάποτε κάποιος βρέθηκε στον παράδεισο και ζήτησε έναν άγγελο να τον ξεναγήσει. Πράγματι τον πήρε ο οδηγός άγγελος και άρχισε την ξενάγηση. Σταμάτησαν στον πρώτο σταθμό.
Εκεί υπήρχε μεγάλη κινητικότητα, πολλοί άγγελοι έπαιρναν μηνύματα και αιτήσεις. Άλλοι τα ταξινομούσαν και άλλοι τα έπαιρναν για να τα στείλουν στον προορισμό τους.
Στο δεύτερο σταθμό ήταν περίπου η ίδια κατάσταση.
Τότε ο άνθρωπος ρώτησε τον άγγελο τι συμβαίνει και ο ξεναγός άγγελος του απάντησε ότι στον πρώτο σταθμό έπαιρναν τα μηνύματα και τις αιτήσεις και στο δεύτερο έστελναν κάτω στη γη ό,τι είχε ζητήσει ο καθένας. Χρήματα, υγεία, εργασία, ταλέντο και πολλά άλλα.
Στον τρίτο σταθμό που πήγανε, ήτανε μόνο ένας άγγελος σ’ ένα γραφείο με τηλέφωνο και δεν είχε καθόλου δουλειά. Τότε ρώτησε ο άνθρωπος: εδώ γιατί δεν έχει δουλεία;
Και πήρε την απάντηση πως εδώ είναι το γραφείο των ευχαριστιών αλλά δυστυχώς κανένα ευχαριστώ δε φτάνει από τη γη.
Τα σχόλια τα αφήνω σ’ εσάς. Τώρα θέλω να γράψω δυο λόγια για τα παιδιά της γάζας και ανελέητο πόλεμο.
Λένε πως τα παιδιά σε όλο τον κόσμο είναι ίδια, ότι δεν έχουν κάτι ξεχωριστό, έχουν τις ίδιες ανάγκες, τα ίδια ενδιαφέροντα, τα ίδια όνειρα.